ساخت آسانسور فضایی ژاپن و تحقق رویای سفر به فضا!

آسانسور فضایی ژاپن با استفاده از یک کابل نانولوله کربنی به طول ۹۶۰۰۰ کیلومتر، زمین را به فضا متصل می کند. این کابل که در جو زمین کشیده می شود، مواد و افراد را با استفاده از بالابرهای چرخدار به نام “کلایمبر” حمل می کند.

با سرعت پرتاب تقریبی ۲۰۰ کیلومتر در ساعت، Climber در حدود ۲ ساعت به ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری، جایی که ایستگاه فضایی بین المللی قرار دارد، می رسد. برای طی کردن مسیر کامل تا اخرین نقطه آسانسور ، به هفت روز زمان حرکت نیاز است. هر پرتاب احتمالاً حدود چند میلیون ین (= چند هزار دلار) هزینه خواهد داشت.

بالابر فضایی تنها راهی برای سفر و حمل و نقل فضایی نیست. ماهیت این مفهوم پروژه را می توان تلاشی برای حل مشکلات انرژی نیز دانست.

این پروژه شامل استقرار یک ماهواره سیستم انرژی خورشیدی فضایی (SSPS) در ارتفاع 36000 کیلومتری است. برخلاف انرژی خورشیدی در سطح زمین، SSPS تحت تأثیر آب و هوا قرار نمی گیرد.

انرژی دریافتی توسط ۲ کیلومتر مربع پانل های خورشیدی شناور در فضا جذب شده و  سپس به عنوان “مایکروویو” به آنتن گیرنده روی زمین ارسال می شود. درست است، می تواند انرژی را به صورت بی سیم در یک مسافت ۳۶۰۰۰ کیلومتری انتقال دهد!!

آنتن گیرنده آنتن یکسو کننده نامیده می شود و قطر آن  ۲.۵ کیلومتر است. برای ایده بهتر به اندازه یک زمین گلف فکر کنید.

از اونجایی که نانولوله‌های کربنی به نسبت سایر جامدات، چگالی کم یک ممیز سه تا یک ممیز چهار گرم بر سانتی‌متر مکعب را دارند، مقاومت ویژه آن‌ها تا چهل و هشت هزار کیلونیوتن متر بر کیلوگرم است که در مقایسه با بقیه مواد شناخته شده بهترین به حساب میاد، بنابراین با یک پایه با قطر دو و نیم کیلومتر در کف دریا، نه خم میشه نه تکون میخوره!

بیشتر بخوانید: آسانسور فضایی؛ دورترین نزدیک